Wed 26 May – A Place to Bury Strangers

A Place To Bury Strangers laat lang op zich wachten. Het publiek in de volgepakte Kleine Zaal heeft de oordoppen alvast in in afwachting van de geluidsstorm die gaat komen. De band heeft immers een reputatie op dat gebied. Maar eerst wordt de bezoekers een lang zicht gegund op de bizarre versterker van Oliver Ackermann. De voorman van de New Yorkers is ook een bekende bouwer van effectpedalen en heeft aan zijn versterker ook het nodige zitten solderen, zodat het een Frankensteiniaanse creatie van loshangende snoeren is geworden.

Als de band…

Fris en fruitig.

The Madd heeft een excellente smaak voor covers. Het debuut Ongeneeslijk Beat was er zelfs louter mee gevuld. Op Are Pretty Quick waagt het Rotterdamse kwartet zich ook aan eigen composities, maar de titel is afkomstig van een cover van één van de beste liedjes aller tijden: 'We're Pretty Quick' van The Chob uit New Mexico. Opvallend is wel dat het 44 jaar oude fuzzed out origineel ruiger is dan de versie van The Madd. Die klinkt vooral sprankelend zomers.

Dat is de algemene tendens op Are Pretty Quick: weinig garage en fuzz, veel uptempo…

Snerend Noord-Frans is de beste taal voor beat.

De Franse taal en beatmuziek gaan heel goed samen. Vraag maar aan The Madd, die altijd wel een nummertje in steenkolenfrans op zijn plaat zet. The Dadds hoeven hun weggezakte middelbareschoollessen daarvoor niet op te halen, want ze komen uit Frankrijk. Uit Saint-Lô in Normandië om precies te zijn. Dus spreken ze niet zomaar Frans, maar het Noord-Frans dat gezongen het beste snerende effect geeft.

Chanteur François T. maakt daar optimaal gebruik van in nummers als 'Sex à Pile', 'De Musica Mediocrita' en het briljant getitelde '…

Gemuteerde Studio Sportthema's.

Drummer Tatsuya Yoshida is een grote naam in de avant-gardescene. Hij heeft samengewerkt met onder anderen John Zorn, Bill Laswell, Keiji Haino en Derek Bailey en heeft meegespeeld op meer dan honderd albums. Zijn eigen project Ruins was een samenwerking met verschillende bassisten. Voor Sax Ruins heeft hij een aantal Ruins-nummers opnieuw gearrangeerd voor saxofoon en drums.

Ja, dat gaat inderdaad van "piep-skriiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii-toetoetoe-wooooooo". Naar Yawiquo luisteren is weten hoe een bal in een flipperkast zich, stuiterend tussen de bumpers en knipperende lampen, moet voelen. Wie zijn muziek alleen bij 3FM haalt zal dan ook hoogstwaarschijnlijk…

Gewoon laten bijten door deze emogothpop.

Met Dommin mikt Roadrunner op de markt van vijftienjarige gothmeisjes. Niet die van de kraakpanden met VNV Nation en de eerste platen van The Cure, maar de brave tak van de 25 miljoen verkochte exemplaren van Twilight. (Er is een uiterst instructieve South Park-aflevering over het verschil.) Nou wil een cultureel gebod dat als vijftienjarige meisjes het leuk vinden, niemand anders het meer leuk mag vinden. Een stomme regel, die het verdient om gebroken te worden. Bijvoorbeeld voor Dommin.

Want in tegenstelling tot grote concurrent HIM is de muziek zeker de moeite waard.…

Eén van de betere, zo niet de beste scandirockplaat van de laatste jaren.

De auto-industrie wankelt er, maar de kwaliteitsgitaarbandjes blijven op grote snelheid van de Zweedse lopende band rollen. Van de indiepoppers rond het Labradorlabel, tot de deathmetalproductiehallen van Gothenburg. Ergens halverwege die twee polen bevindt zich The Flare-Up!, in het genre dat voor het gemak het best aan kan worden geduid als scandirock.

Scandirock is een mix van punk, hardrock, glam en soul uit de periode 1965 - 1975, waar ook bands als The Hives, The Hellacopters, The (International) Noise Conspiracy en Dollhouse zich van…

Perfect geproduceerde minimalistisch rockende topliedjes.

Het vorige Masters of Realitystudioalbum, Deep in the Hole, dateert van 2001. Chris Goss en John Leamy – in tegenstelling tot wat veel mensen denken is Masters of Reality geen soloproject van Goss – zijn weinig productief. Maar als er dan een plaat komt, is hij wel altijd de moeite waard. Zo ook Pine/Cross Dover, hoewel er een paar kleine kanttekeningen bij te plaatsen zijn.

Ten eerste is er geen sprake van een duidelijk onderscheid tussen een Pine en een Cross Dover helft, zoals de titel en het artwork suggereren; dit is…

Te veel navolging om de metalwereld te kunnen veroveren

Venom, dat het album uitbracht dat het genre zijn naam gaf, komt uit Engeland, maar verder hebben de Britten niet echt een reputatie voor black metal. Ja, Cradle of Filth komt er ook vandaan, maar het vernoemen van die band geeft de genreliefhebber alleen maar reden om extra misantropisch te walgen.

De heer Aort probeert iets aan die reputatie te doen. Hij voert daartoe een tweesporenbeleid. Hij heeft zijn meer avontuurlijke project <code> en samen met Ewchymlaen runt hij het puristische Blutvial.

I Speak of the Devil is het…

Onderkoeld spacey, maar niet vlak.

OSI is een project van ex-Dream Theatertoetsenist Kevin Moore en Fates Warninggitarist Jim Matheos. Dat doet een wervelwind aan noten in progmetalvorm veronderstellen, maar dat zijn slechts vooroordelen. Metal vormt maar een klein onderdeel van het muzikale recept op hun derde album, Blood. Prog is het album wel, maar dan meer de sfeervolle variant van Pink Floyd, Amplifier en Porcupine Tree. Gavin Harrison van laatstgenoemde act doet hier zelfs dienst als sessiedrummer.

Het resultaat is sfeervol spacey op een nogal onderkoelde manier, die op het eerst gehoor als…

Engeland rockt weer.

Na jaren soft gedoe mag het ook in Engeland tegenwoordig allemaal opnieuw een tandje harder; een reactie die na langdurige blootstelling aan bands als Snow Patrol en Coldplay natuurlijk onvermijdelijk was. Aan het rijtje van acts als Dananananaykroyd, Future of the Left en Pulled Apart by Horses, die de UK ook voor niet bejaarden weer op de muzikale kaart aan het zetten zijn, kan nu Exile Parade toegevoegd worden.

Deze door een Nederlands label getekende band uit Warrington blijft echter wat dichter bij de bron. Op Brothel Ballet klinken ze vaak als een opgevoerde versie…