Domenica 23 Nov 2008, 9:15
‘De toekomst herhaalt het verleden, de daden der mensen herhalen zichzelf, en nieuw is er niets onder de zon. En iets, waarvan de mensen zeggen: “Dit is iets nieuws”, was al oud in de eeuwen van weleer.’ Het zou zo maar eens kunnen dat Prediker toen hij deze wijsheid opschreef de vijftiende editie van Crossing Border in gedachten had. Het festival wordt dit jaar namelijk gekenmerkt door een greep terug in het verleden. Niet dat er geen ‘nieuwe’ muzikanten staan; die zijn er volop. Maar veel van deze artiesten halen hun inspiratie bij de voorouders. Daarmee is Crossing Border 2008 een kwalitatief hoogstaand festival. Degelijk zeer zeker, maar weinig verrassend.
Op donderdag, na een matige start van Cass McCombs in Paradijs, vindt in de Grote Zaal al snel het eerste hoogtepunt plaats: Alela Diane laat horen dat folk heel 2008 is. Songs als ‘tired feet’, ‘the rifle’, ‘the pirate’s gospel’ en toegift ‘oh, my mama’ zijn om kippenvel van te krijgen. Dat folk ook op een heel andere manier gebracht kan worden valt te zien en te horen in Paradijs bij de zusjes Rachel en Becky Unthank. De zussen maken onder de naam Rachel Unthank & The Winterset traditionele muziek uit Noordoost-Engeland. De muziek gaat met een hoop humor gepaard. Naast de mooie samenzang weten de zussen ook een traditionele dans te brengen, waarmee ze de harten van het publiek stelen. Na deze optredens kan het vandaag alleen nog maar bergafwaarts. Het Bob Dylan Tribute van Stef Kamil Carlens is weinig verrassend en Death Cab For Cutie is als band totaal overbodig.
Voor de vrijdag werd door de kenners Fleet Foxes getipt. Dat is wel te merken, want de zaal is overvol. Merkwaardig genoeg was er bij het optreden van Fleet Foxes’ drummer J. Tillman eerder op de avond in Eenhoorn bijna geen publiek. De folkrock van Fleet Foxes is zeer aardig, maar de verrassing van de vrijdag is toch wel Shearwater dat de avond in de Kleine Zaal van het Nationale Toneel Gebouw opent. Outlaw en blueszanger Seasick Steve verdient een eervolle vermelding. Alleen jammer dat zijn optreden gedeeltelijk werd overlapt door dat van Fleet Foxes. Tindersticks zorgt in de Grote Zaal voor een degelijke afsluiting van de vrijdagavond. Degelijk, maar ook niet meer dan dat. Ik heb de band tijdens Crossing Border wel eens met meer bezieling zien spelen. Maar ook op halve kracht staat de muziek van Stuart A. Staples en de zijnen als een huis.
Hetzelfde geldt voor de opener van de zaterdag: Willard Grant Conspiracy. Robert Fisher levert een optreden af dat goed is, maar zeker niet als legendarisch de boeken in zal gaan. Misschien komt dat wel doordat de songs van het laatste album ‘Pilgrim Road’ het scherpe randje missen. Het is ronduit teleurstellend dat één van de oudere nummers ‘The Ballad of John Parker’ zonder muzikale begeleiding wordt gebracht. Micah P. Hinson lost even later in de Kleine Zaal van het Nationale Toneel Gebouw ook niet helemaal de verwachtingen in. Daardoor lijkt de laatste avond van Crossing Border teleurstellend te worden. Niets is echter minder waar. De afsluiter in de Grote Zaal zorgt voor vuurwerk: het duo The Black Keys weet met de traditionele rauwe bluesrock de hele zaal in beweging te zetten en zorgt ervoor dat iedereen met een tevreden gevoel naar huis kan. In de auto terug moet ik oppassen dat ik met The Black Keys op de achtergrond het gaspedaal niet te ver intrap.
Drie dagen Crossing Border zijn geslaagd. Een tip voor de organisatoren voor volgend jaar: laat eens wat minder fotografen toe, dan kan het publiek ook nog wat zien.
Lees meer op: www.odysseia.web-log.nl