Martedì 23 Ago 2011, 9:44
A Campingflight to Lowlands Paradise 2011
Anderhalf uur lang had ik met een computer en een laptop superfanatiek zitten klikken en verversen, klikken en verversen, klikken en verversen, maar toen had ik toch eindelijk een kaartje voor Lowlands 2011!
We vertrokken donderdag, en traditiegetrouw gooide de metro roet in het eten (vorig jaar toen ik naar Werchter ging was er een metrostoring, nu moesten we superlang wachten zodat we de trein misten). Gelukkig ging er een halfuur later weer een trein richting Biddinghuizen, en daar sprongen we dan ook elegant in met onze honderden kilo’s aan bagage.
Eenmaal op het festivalterrein aangekomen was het gaan regenen. We hebben 3 fijne uren lang in de regen en modder doorgebracht voordat we eindelijk naar binnen konden en dat felbegeerde knalgele bandje om onze polsen geschoven kregen! De campings waren al redelijk vol, maar gelukkig hebben we toch nog een plekje kunnen bemachtigen. Snel de tent opgezet in het halfdonker en dood neergeploft op onze luchtbedden.
Na dit modderige dieptepunt kon het alleen nog maar beter worden op de vrijdag, en dat werd het ook. Als eerste gingen we naar the Wombats, wat meteen al een goede en vrolijke opener was voor het festival. Ze waren lekker energiek en ondanks dat ik heel hun 2e album niet ken, was het toch een fijn feestje! Daarna zijn we even wezen kijken bij Anna Calvi, waarvan ik eigenlijk alleen wist dat ze blond was. Ze zong erg goed en het klonk allemaal wel aardig, maar het kwam net niet helemaal over. Jammer! Na deze net-niet-helemaal-act zijn we naar de Jeugd van Tegenwoordig gegaan, omdat the Vaccines helaas hadden afgezegd. De Jeugd begon met een aantal balletdanseressen en produceerde vervolgens een hele hoop onzin, maar superleuk was het wel! Iedereen ging los, vooral de jongens met puddingbakjeshoedjes voor ons… Na de Jeugd bleef de kreet ‘Waar is het feestje? HIER IS DAT FEESTJE!’ lekker hangen, iedereen bleef het de rest van het weekend ook schreeuwen, erg grappig!
Het volgende optreden waren de laatste 10 minuten van Chase & Status, aan de rand van de Grolschtent. Het klonk wel leuk en dansbaar, maar ik had liever middenin de tent gestaan, dan was het net wat leuker geweest. Gelukkig stond ik bij Noah and the Whale wel middenin de tent, en wat waren ze lief! De heren kwamen strak in pak op en gaven een lekkere show weg, compleet met elegante danspasjes van zanger Charlie Fink. Het was echt genieten, ik ga ze binnenkort zeker nog een keer zien in Paradiso (als het inmiddels al niet is uitverkocht, want zulke dingen overkomen mij altijd…)
Hierna hebben we nog een stukje van the Naked and Famous meegepakt, helaas was de India veel te klein voor deze band. Iedereen stond opgepropt en je kwam bijna de tent niet in. We zijn maar buiten gaan zitten, en vanaf daar klonk het ook best leuk.
Om even over 9 was het tijd voor de baardige heren van Fleet Foxes, die supergoed klonken! Hun liedjes zijn heel rustig, klein en lief als je ze op cd hoort, maar hier in de tent wisten ze een enorme bak aan geweldig klinkende herrie te produceren, het deed een beetje denken aan Mumford & Sons. Ik wilde eigenlijk op tijd weg om goed te staan bij Arctic Monkeys, maar ik wilde ook telkens nog een liedje horen van Fleet Foxes, ze bleven boeien! Uiteindelijk heb ik mezelf toch los weten te rukken en ben ik naar Arctic Monkeys gesnelwandeld. Over deze band hoor je altijd van iedereen dat ze zo stom, saai, arrogant, zoutzakkerig, vervelend en irritant zijn, maar toch wilde ik ze zien. En voor een eerste keer Arctic Monkeys zien vond ik het helemaal niet verkeerd! Sommige nummers speelden ze wat sneller, maar het was alsnog superleuk en er hing een hele goede sfeer in de Alpha. Enige nadeel waren de 3 ouwe mannen met petjes voor me, die wel verklaarden de band te hebben gezien ‘toen ze nog ZOOO klein waren’, maar tijdens het hele concert stil bleven staan en verveeld voor zich uitstaarden. Gelukkig gingen ze halverwege weg, en gelukkig was de rest van de tent wél enthousiast aan het springen en zingen. Was erg leuk! Alex Turners haar zat ook erg leuk, hij had een soort vetkuif, waar iederen blijkbaar niet over uitgepraat raakte op twitter. Miles Kane kwam -goh- ook nog even langs voor het nummer 505, maar toen was het toch echt afgelopen. Een goede afsluiter voor de eerste dag!
Zaterdag was de modder al een heel eind opgedroogd en scheen het zonnetje. En als de zon schijnt, kan je het beste de muziek van Junip gaan luisteren! Deze heren komen uit Zweden maar maken heerlijke zonnige chillmuziek waar je toch op kan dansen. Was een erg lekker optreden, met veel nummers die een lang instrumentaal einde kregen. Ik ben blij dat ik ze heb gezien!
Hierna wilde ik nog wel naar Suuns en/of Bombay Bicycle Club, maar ik wilde ook ERG graag douchen, dus dat hebben we maar gedaan. Toen we weer superfris waren en naar bloemetjes roken, was het tijd voor het Nationale Ballet. We hebben 100 jaar in de rij gestaan voor de Juliet en we hebben uit verveling maar even de wave gestart, waar heel de rij aan meedeed (thanks mensen in de rij)! Toen we eindelijk naar binnen mochten werden we niet teleurgesteld: het was echt een prachtige voorstelling. Het balletgezelschap danste oa een stuk uit het Zwanenmeer, wat echt supermooi was. Ook deden ze andere, moderne stukken en na iedere opvoering kregen de dansers een daverend, welverdiend applaus. Helaas moesten we aan het einde alweer snel weg voor Crystal Castles in de Bravo. Toen we daar aankwamen bleek dat we niet hadden hoeven haasten: ze kwamen te laat op, waarschijnlijk omdat ze nog even lekker zaten te zuipen in de kleedkamer. Toen ze dan toch eindelijk arriveerden op het podium bleek dat het geluid compleet verkeerd was afgesteld: de bas klonk veel te hard, en vanaf onze plek middenin de tent hoorde je alleen maar bas en een beetje gekrijs van Alice. Je zag ook alleen maar een beetje rook en licht en af en toe het silhouet van Alice die weer eens ergens op klom. Vooraan scheen het leuker te zijn, vanaf waar wij stonden was het een beetje een tegenvaller.
We wilden nu wel eens echt losgaan en dat kon prima in de X-Ray bij de Duitse dj Âme. Het stond vol, het was een feestje, het was leuk. Toen zijn we verder gedanst richting het laatste stukje van Babylon Circus, die ik niet kende. Ze bleken een energieke mix van rock, ska, reggae en andere dansbaar getoeter te maken, dus we hebben heerlijk staan springen. Goed voor de kuitspieren!
Iets compleet anders was Elbow in de Alpha. We hebben vanaf de heuvel toegekeken, en het was een best mooi concert. Ik ken maar een paar liedjes, maar alles klonk zeer fraai. De zanger leek oprecht te genieten van het optreden, en de tent zo te zien ook. Toch hadden we na afloop weer zin om te dansen, en dat hebben we dan ook overal en nergens gedaan. We zijn oa nog in een overvolle Bravo geweest voor Collabs. De muziek was erg fijn en dansbaar, maar de tent was té vol en het regende er verdampt zweet. Uiteindelijk zijn we maar buiten gaan dansen totdat we omvielen. Erg geslaagd!
De zondag werd ik doodmoe wakker, en ook mijn telefoon had er geen zin meer in. Ik ben hem wezen opladen bij de Hi-stand, met het geluid van Frank Turner op de achtergrond. Ik had hem opzich wel willen zien, maar je telefoon gaat natuurlijk voor alles…
Het eerste optreden van de dag was dus Crystal Fighters, in de superhete Grolsch. De band was ’s ochtends al op onze camping geweest om een akoestische sessie te spelen, maar toen lag ik nog verrot in mijn tent… Gelukkig kon ik ze nu nog een keer zien, en ze waren superleuk! De tent sprong vanaf liedje 1 op en neer en het was wel weer duidelijk waar het feestje was: hier was het feestje! Als ik niet zo moe was geweest had ik ook lekker op en neer gesprongen, gelukkig sprong er een jongen (mét een zonnebloem in zijn hand) naast ons voor twee…
Na afloop zijn we in de Grolsch blijven hangen, want de volgende artiest was the Kills, een van mijn favoriete bands. Ze gaven een knallend optreden en het werd weer even duidelijk dat Alison Mosshart echt een supergaaf persoon is. Jamie Hince trouwens ook, die met zijn geweldige Britse accent vroeg wie er bier naar het podium gooide, want dat vond zijn gitaar niet fijn. Gelukkig was dat niet te horen en klonken alle nummers even fantastisch.
In de India stond vlak daarna nog zo’n fenomenale band: het Amerikaanse Warpaint. Ik was net op tijd om hun heerlijke, dromerige muziek te horen. Hun optreden was echt een hoogtepunt van het hele festival, het was zo mooi! Ik had ze bijna gezien in Rotown, maar het was uitverkocht, en nu heb ik echt nog meer spijt dat ik niet op tijd een kaartje had. Deze band wil ik nog wel 10x zien.
Het kon niet op op deze laatste dag van Lowlands: om 8 uur stond Interpol in de Alpha. Ik stond helemaal vooraan en van begin tot eind was het weer genieten. Paul Banks zag eruit als een oude zwerver (hij is nog maar 33 maar ziet eruit als 43), maar wat een held is hij. De band speelde Obstacle 1, een van mijn favoriete nummers, en alle bandleden genoten zichtbaar van het optreden. Tussendoor riepen er nog een aantal mensen heel hard STELLA, maar het mocht niet baten, Stella Was A Diver werd niet gespeeld. Jammer, maar het was wel te verwachten. Toen Interpol klaar was kwamen er gelijk al een heleboel mensen het voorvak in voor the Offspring, die wij ook wel wilden zien, maar dan met een tussenstop bij Beady Eye. Liam stond er weer lekker standaard bij: jas aan, handen op zijn rug en door zijn knieën gezakt. Toch gaf de band een hele goede show weg! Ik stond achteraan dus op mij kwam het niet heeeel erg over, maar als je vooraan stond was het vast meer dan fantastisch. Was leuk om te zien!
Als headliner kwam vervolgens iets uit mijn jeugdjaren (als je het zo mag noemen als 19jarige): the Offspring! We hadden zere voeten dus we hebben vanuit het gras toegekeken, maar wat een feestje was dat zeg. Heel de tent sprong op en neer en ook op de heuvel naast de Alpha stond iedereen te dansen, zingen en springen. Tot mijn grote verbazing kende ik best nog wel veel liedjes en het was ook echt leuk om ze te zien. Na afloop was iedereen in een uitgelaten stemming en hadden we zin om Lowlands goed af te sluiten door even lekker te gaan feesten. Eerst gingen we naar superemo Skrillex, wat wel leuk was, maar dubstep is toch niet zo dansbaar. We gingen ons heil zoeken in de India, want daar was Superstijl bezig! Er kwamen veel grappige muziekstijlen langs: we begonnen met britpop en via filmmuziek, jungle & drum & bass en 80s pop kwamen we uit bij het klassenfeestje uit 2002. Allemaal even leuk, al gingen mijn voeten wel kapot (vooral van een kwartier helemaal losgaan op die jungle en drum & bass), dus we gingen naar buiten. Daar een rare vent met een zonnebloem (alweer!) ontmoet en vervolgens doorgegaan naar iets wat we echt wilden zien: Fake Blood! Wat een feestje was dat. Ik was totaal gesloopt, maar als je die muziek dan hoort kan je niets anders dan dansen en heeeeelemaal losgaan. Heerlijk. Toen het afgelopen was hebben we even een broodnodig broodje frikandel gehaald en daarna zijn we weer verder gaan dansen op Zombie Nation, ook al zulke fijne muziek. Dit alles resulteerde in niet meer kunnen lopen, dus we zijn half dansend, half strompelend naar de tent gegaan. Toch was het helemaal fantastisch en was dit duidelijk wel weer het leukste weekend van het jaar. Hier was het feestje!