Lunedì 5 Nov 2007, 17:49

Met Allerheiligen en allerzielen (om van dat onnozele Halloween nog maar te zwijgen) weer achter de kiezen hebben we al behoorlijk wat dood, kommer & kwel te verwerken gekregen, toch gaat Cactus voor een dodelijke double bill in de gedaantes van O'Death en The Strange Death Of Liberal England. Waking up the dead als het ware…

First up, O'Death, een vijftal zotte New Yorkers met baarden die de begrippen 'georganiseerde chaos' en 'aanstekelijke ketelmuziek' naar nieuwe hoogten weten te tillen. Met heel veel gedrevenheid en aggressie spuwen ze hun muziek naar het makke belgische publiek dat niet meteen laaiend enthousiast meegaat in de excentrieke geluidsbrij die ze uit hun instrumenten sleuren. Die nimmer aflatende energiestroom deed bij wijlen erg aan een stomend "Archie Bronson Outfit"-concert denken maar dan wel één waar de muziek hardhandig aan de haren over de stoffige zandgrond een country/blues/folk-hoekje wordt ingetrokken. Instrumenten worden be/mishandeld dat het een lieve lust is en er wordt gespeeld op oude aftandse cymbalen, met kettingen (klonk echt knap!) en een strijkstok die je ziet hopen dat hij het einde van het optreden haalt! Naast een arsenaal aan eigen geschut kregen we ook nog een leuke cover voorgeschoteld in de gedaante van Nimrod's Son en ondanks het wat lauwe onthaal lust het publiek er toch wel pap van. Getuige het aandringen om een bis-nummer, waarna de zanger wel vrolijk grapte dat je emoties via een glimlach tonen niet verboden is. Touché!

Na een korte break mag The Strange Death Of Liberal England het podium op. Op het internet zijn ze dezer dagen hotter than hot, hun EP-tje Forward March! wordt goed ontvangen, maar desondanks kan het eerste deel van hun live-set niet echt blijven plakken. We zien aankondigingen via pancartes, we zien muzikanten enthousiast van instrument wisselen. Allemaal goed en wel maar muzikaal blijft het een beetje aan de slordige kant en bij wijlen is de herrie al helemaal de goede referenties niet waard die mij nieuwsgierig maakten deze band eens aan het werk te zien. Het nummer We Are Bandini bleek een mooi en broodnodig keerpunt, met een schreeuwerige leuke harmonie erin. Vanaf dan zat het meeste wel echt snor, enkel de stem van zanger Adam Woolway bleef wel slordig en onverstaanbaar behalve in de rustiger stukken waarin hij moeite deed zijn woorden echt uit te spreken. Het geluid dat uit zijn keelgat naar boven komt is nochthans best aardig en zelfs zonder microfoon slaagde hij er nog in om zijn bende bij te houden. Toch een lichte ontgoocheling op het einde want al zit er in deze mannen duidelijk veel klasse, het kwam er alleen - nog - niet altijd even goed uit. Volgende zomer op een of ander festival vast een herkansing.

Op ons dooie (jawel!) gemak en alvast één live-sensatie rijker kunnen we terug het graf in.

_____________________________________

Foto's met dank aan Wannabes! Bekijk de volledige slideshow hier!

O'Death

http://wannabes.be/wp-content/slideshow/1081/odeath7.jpg

http://wannabes.be/wp-content/slideshow/1081/odeath6.jpg

The Strange Death Of Liberal England

http://wannabes.be/wp-content/slideshow/1081/liberaldeath11.jpg

http://wannabes.be/wp-content/slideshow/1081/liberaldeath5.jpg