Giovedì 8 Feb 2007, 17:18

Beginnende bands die het internet aanwenden om een groter publiek te bereiken, het is niet meer weg te denken in het hedendaags muzieklandschap. Je kan als groep zonder platenlabel moeiteloos een groot publiek bereiken en als het dan ook nog hotter than hot blijkt te zijn is het grote succes vlakbij.
Eén van die succesverhalen was dat van Clap Your Hands Say Yeah. Ze lapten willens nillens de wetten en regels van platenmaatschappijen vierkant aan hun laars en dopten hun eigen boontjes via het internet. Een paar uitstekende reviews en heel wat buzz op een aantal gerenommeerde muzieksites later had de groep al meer naam & faam opgebouwd dan een normale marketing-campagne hen ooit zou hebben opgeleverd. Hun debuut-album, op kleine oplage geperst en enkel via het web te verkrijgen, was dan ook zeer snel uitverkocht net als de optredens op hun eerste tournee.
Nu, 2-3 jaar na de hype staan ze er met een tweede album Some Loud Thunder en een optreden in de AB.
In hun kielzog brengen ze mee: Cold War Kids, nog al zo'n groep die online heel wat stof heeft doen opwaaien, en de relatief onbekende Elvis Perkins.
Benieuwd of ze ondanks alle internetheisa er ook in slagen live ook een sterk optreden neer te poten.

Elvis Perkins begint alvast met brio. Samen met zijn band Dearland brengt hij een leuke aanstekelijke set voor een grotendeels lege zaal. De muziek en zijn stem doen bij momenten wat aan Herman Düne denken. Dat de 3 groepen die hier deze avond acte de présence geven goed aan elkaar klitten wordt al een eerste keer duidelijk wanneer zowel Jonnie van de CWK als 1 van de broertjes Sargent van CYHSY eens komen meespelen. Een geslaagde opener van deze avond en hun drummer is té gek.

Even later mogen de Cold War Kids van katoen komen geven en wat voor katoen! De hele set is erg snedig en scherp (de geluidskwaliteit helaas ook iets té) en wordt ongenadig voortgestuwd door de opzwepende drums van Matt Aveiro. Dat levert spetterende hoogtepunten op als Saint John (met een blazers-sectie van Elvis Perkins' Band), Hospital Beds en steengoeie nieuwe single Hang Me Up To Dry. Het toch al talrijk aanwezige publiek lust overduidelijk veel pap van dit tweede potige optreden.

Dan wordt het pas echt drummen voor een plaatsje bij Clap Your Hands Say Yeah. Aan populariteit hebben deze jongens nog maar weinig ingeboet te oordelen naar het allegaartje van toeschouwers dat zich hier vanavond bevindt.
Al vrij in het begin van de set komt Satan Said Dance voorbij, de huidige single en één van de sterkere nummers op de nieuwe plaat. Want voor de rest zijn het toch vooral de nummers uit de debuutplaat die op enorm veel herkenning en bijval kunnen rekenen. Nummers zoals bijv. Is This Love? of Let The Cool Goddess Rust Away laten overduidelijk zien waarom deze band hier vanavond als top of the bill staat: stevige inventieve popsongs waarbij op briljante wijze gretig gegrasduind wordt in de jaren 70 & 80. Dat de stem van Alec Ounsworth vanavond nog minder te verstaan is dan op plaat laten de meesten niet aan hun hart komen. Er wordt in de voorste contreien zelfs af en toe duchtig crowd gesurft. Toch is de spanningsboog van het optreden niet algeheel evenwichtig en vallen vooral een aantal nieuwere nummers als zwakke broertjes wat tegen. Daar kunnen zelfs de leden van Dearland weinig aan verhelpen. De idolatrie en adoratie van veel fans is echter totaal dus de sfeer gaat er nooit echt uit.

Met The Skin Of My Yellow Country Teeth als 1e bis gaan alle handen nog eens op elkaar en het publiek uit de bol. Uit de 2 laatste bisnummers was vooral de eigenaardige bewerking van Neil Young's Helpless een onverstaanbaar en minder geslaagd extraatje.

Balans van de avond: 3 groepen die goed samenhangen en toch allemaal hun eigen weg bewandelen waarbij de Cold War Kids mij het meest omver hebben geblazen. Het is ook altijd leuk om te zien hoe de bands elkaars optredens vanuit de coulissen volgen en wat aan kruisbestuiving doen. Enige overduidelijke overeenkomst bij alle groepen: van de muziek was er altijd wel een hoek af, op een positieve intrigerende manier welteverstaan! Ze blazen immers allen met een nieuwe verfrissende wind oude genres nieuw leven in.

Daarom zeggen wij: "Driewerf hoera met een hoek af!"

Enkele foto's met dank aan Tim Broddin vanWannabes
Bekijk ook hun volledige Slideshow
http://wannabes.be/wp-content/slideshow/467/IMG_2728.jpg
http://wannabes.be/wp-content/slideshow/467/IMG_2892.jpg
http://wannabes.be/wp-content/slideshow/467/IMG_2966.jpg