Jechałem do Krakowa, aby przekonać się, że na żywo Julia Marcell to też postać wyjątkowa. Artystka, która zachwyca nie tylko dziewczęcą świeżością, ale przede wszystkim na wskroś współczesnym brzmieniem i wysublimowaną wrażliwością, która wzmaga efekt zróżnicowania muzycznego. Nastroje, dramaturgia, dynamika i ciśnienie zmieniały się na koncercie, niczym pogoda na górskim szlaku. Trasa wybrana przez Julię zaliczała się do tych, malowniczych, ambitnych, pozostających w pamięci słuchacza na dłużej.

całość

Julia Marcell

Pia 30 III – Julia Marcell

Po jakże obfitych dla polskiej muzyki, zbiorach z poprzednich lat, na początku tego roku, brakowało mi powodów do nieskrepowanych zachwytów. Najnowsza płyta Mgły spadła mi z nieba. Już teraz można napisać, że „With Hearts Toward None” to album błyskotliwy, pełen wdzięku i niepowtarzalnego słowiańskiego wigoru. Odpowiadający przy tym na pytanie: ile brakuje im do poziomu światowej czołówki. O ile poprzedniczka nie do końca wyrabiała wyśrubowane normy, to najnowsze dzieło, bez najmniejszego problemu, osadza się na zmysłach słuchacza, szlachetnym ciężarem black metalu.

całość

Mgła , With Hearts Toward None

Fucked Up przy okazji wydania David Comes To Life zafundował swoim fanom poznawczy dysonans. O ile, pod względem muzycznym nadal mamy do czynienia z nieokrzesanym hardrock'owy odlotem, z racji „rozpasanej” długości całego wydawnictwa, jak i liryki na nim zawartej, nie sposób jest nie zauważyć, operowych zapędów zespołu. Po mimo tego pozornego galimatiasu i niecodziennego rozchwiania pomiędzy stylistykami Kanadyjczykom, udało się stworzyć spójne, dobrze, przyswajalne dzieło, które przez wielu, ochrzczone zostało mianem koncept albumu, tudzież miłosnej rock opery.

całość

Fucked Up, David Comes To Life

Wieczór rozpoczął się od ponad półgodzinnego występu najmłodszej stażem ekipy w stawce – Naysayer. Ten pochodzący z Richmond zespół zaprezentował się całkiem solidnie, ale bez większych fajerwerków, szczególnie w strefie gitarowej. Honor całej ekipy ratowała sekcja rytmiczna, której od czasu do czasu udało się wstrząsnąć posadzką łódzkiej Dekompresji. Co z tego? Skoro reszta kapeli kalała brzmienie topornymi i oklepanymi metalcore’owymi zagrywkami.

całość

Pia 24 II – Wunder Wave 77

W kategorii humor, ten koncert to istny absolut. Ale czego innego, można było się spodziewać po trupie Macia Morettiego. Muzyka, który to na każdy kroku szuka powodów do żartu. Nie zamierzam opisywać, poszczególnych gagów, bo przeważnie chodzi o humor sytuacyjny, a ten ciężko jest oddać słowami. Powiem szczerze, tak mocno roztańczonego tłumu, to ja już dawno na koncercie nie widziałem.

całość

Czw 26 I – Mitch & Mitch , Mitch & Mitch

Maleńczukowi od dłuższego już czasu brakowało pomysłu na siebie. Po całej serii słaby i bardzo słabych płyt, w maju roku 2011 na rynek trafił album, który z powodzeniem można postawić obok najlepszych krążków z dorobku tego artysty. Pomocną dłoń Maćkowi podał znany rosyjski poeta, pieśniarz, aktor w jednym – Włodzimierz Wysocki.

Maciej Maleńczuk & Psychodancing Maciej Maleńczuk

Nie 15 I – Wysocki Maleńczuka

Ta płyta to jeden wielki przypadek, kształtują ją dość niejasne siły muzyczne z pogranicza folku i elektroniki. Zdawać by się mogło, że ten albumu, zmierzając w nicość, trafi w bezsensowną próżnie. Ale nie, projekt Piotra Kurka w pewnych kręgach zdobywa spore uznanie. „Dalia” to album nagrany praktycznie w pojedynkę. Kurek nagrał wszystkie partie akordeonu, wplątał w całość ożywczy ton gitary, podpinając ją pod mocno oniryczny odcień syntezatorowych plam. Tylko perkusje sobie odpuścił, na rzecz Przemysława Osiewicza.

całość

Piętnastka , Dalia

Zastanawiam się komu polecić A Collaboration. Jeśli przyjmiemy, że celem słuchania muzyki jest regulacja własnego samopoczucia, to ta płyta, wywołać u słuchacza może odmienne stany świadomości. Potrafi kusić przyjemnymi, dobrze przyswajalnymi motywami, by po chwili rzucić w bezkresny psychofobiczny półmrok. Wypuszczeni pod wrogi ostrzał, niczym mięso armatnie, osaczeni i stłamszeni przez arytmiczne zrywy perkusyjne i mocne salwy gitarowe. W takich chwilach, kiedy człowiek czuje się bezsilny, pozostaje mu jedno – szybko wywiesić białą flagę.

całość

Axe To Fall to kolejna porcja muzyki z pogranicza metalu i punk rocka. Na szybko chciałoby się napisać, że to nic nowego w przypadku tej kapeli. Oczywiście, można zadowolić się stwierdzeniem, że to pewien rodzaj wynaturzonej muzyki i na tym zakończyć. Ale dla mnie to totalna niedorzeczność. Zespół Converge faktycznie za podstawę swego istnienia obrał sobie ekstremalną formę dźwiękową, która wielu może odrzucać od siebie, jednak stanowi on tylko swego rodzaju bazę, punkt wyjścia, który nie decyduje o efekcie końcowym.

całość

converge , axe to fall

Już sama okładka przyciąga wzrok - posąg w fazie rozpadu, wyraźne zarysy pięknej kobiecej twarzy. Stajemy oko w oko z ideałem, i to nie tylko za sprawą olśniewającej oprawy graficznej płyty, o której nie sposób jest nie wspomnieć. Pod tak wspaniałą szatą kryję się krążek z muzyką, która nie pozostawia wątpliwości - „Jane Doe” to album, który w swojej kategorii wyznacza wszelkie standardy. Panowie Bannon, Ballou, Dalbec, Newton, Koller stworzyli unikalny konglomerat muzycznego szaleństwa, erudycji i atawistycznej wręcz zaciekłości, napędzanej chorymi, nie do końca czytelnymi wizjami wokalisty.

całość

Converge, Jane Doe